Ο σκύλος έχει αποδείξει και συνεχώς αποδεικνύει πώς είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Μήπως όμως είναι και κάτι περισσότερο από αυτό; Παρακάτω θα δούμε 6 σκύλους που έμειναν στην ιστορία και που με τις πράξεις τους παρέδωσαν μαθήματα πίστης και ηρωισμού.
Guinefort, ο Άγιος των βρεφών
Τον 13ο αιώνα ένας Γάλλος ιππότης αποφάσισε να αφήσει τον γιο του, που ήταν ακόμα βρέφος, υπό την εποπτεία του σκύλου του, Guinefort, ένα κυνηγόσκυλο ράτσας Greyhound. Γυρνώντας πίσω, ο ιππότης βρήκε το σπίτι ανάστατο και τον Guinefort γεμάτο με αίματα στο πρόσωπο του. Ο ιππότης ρίχνει μια ματιά γύρω και δεν βλέπει πουθενά το γιο του. Πιστεύοντας ότι ο Guinefort είχε φάει το παιδί του, βγάζει ένα από τα βέλη του και τον σκοτώνει. Μετά από λίγα λεπτά βρίσκει τον γιο του σώο και αβλαβή δίπλα από ένα τεράστιο ακρωτηριασμένο και σκοτωμένο φίδι. Καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί ο ιππότης απογοητεύτηκε και στεναχωρήθηκε πολύ από το λάθος που έκανε και αποφάσισε να θάψει τον Guinefort σε ένα πηγάδι και να υψώσει ένα βωμό πάνω από αυτό.
Οι ντόπιοι ήταν πολύ περήφανοι για τον Guinefort και παρέμειναν πιστοί στη μνήμη του ακόμα και μετά την επίσκεψη ενός ιεροεξεταστή, ο οποίος κατέστρεψε τον βωμό θεωρώντας τον αιρετικό. O Guinefort είναι ο μόνος σκύλος στον οποίο έχει δοθεί ο χαρακτηρισμός «Άγιος».
Ο υπαξιωματικός Stubby
Ο Stubby, ένα Staffordshire Bull terrier είναι ο μοναδικός σκύλος που πήρε «προαγωγή» επειδή πάλεψε για τον καθήκον του. Βρέθηκε αδέσποτος από τον John Robert Conroy. Όταν ήρθε η στιγμή να πολεμήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Conroy, αποφάσισε να πάρει μαζί του (λαθραία) τον Stubby. Μέσα σε 18 μήνες είχε καταφέρει να γίνει ήρωας. Ο Subby προειδοποιούσε τη μονάδα του για επιθέσεις με δηλητηριώδες αέριο και εισερχόμενο πυροβολικό. Εντόπιζε τραυματισμένους στρατιώτες στο πεδίο της μάχης και τους έσωζε.
Κατάφερε ακόμα και να συλλάβει μόνος του, έναν Γερμανό κατάσκοπο. Συμμετείχε συνολικά σε 17 μάχες. Βραβεύτηκε με πολλά, διαφορετικά μετάλλια τα οποία φόραγε σε μια ζακέτα που του είχαν πλέξει οι γυναίκες μιας απελευθερωμένης Γαλλικής πόλης. Μετά τον πόλεμο ο Conroy τον πέρασε λαθραία στη χώρα του όπου έζησαν μαζί. Ο Stubby πέθανε στα χέρια του Conroy.
Barry, ο σκύλος-διασώστης
Ο Barry (ράτσας Saint Bernard) «εργαζόταν» ως σκύλος διασώσεων στα βουνά της Ελβετίας κοντά σε ένα μοναστήρι, όπου έμενε. Είχε σώσει πάνω από 40 ανθρώπους οι οποίοι είχαν χαθεί στις χιονισμένες Άλπεις. Υπάρχει ένας μύθος που υποστηρίζει ότι σε μία από τις διασώσεις του, ο Barry, ανακάλυψε ένα παιδάκι πάνω σε έναν χιονισμένο και απότομο βράχο. Τότε άρχισε να του γλύφει το πρόσωπο για να το ζεστάνει και να το κρατήσει ξύπνιο ενώ παράλληλα, γαύγιζε δυνατά έτσι ώστε να ειδοποιήσει τους μοναχούς.
Ο Barry ήταν εκπαιδευμένος να κάνει όλα τα παραπάνω. Μετά από λίγη ώρα όταν κατέφθασαν οι μονάχοι, το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει πιο δυνατά και οι μοναχοί δεν μπορούσαν να ανέβουν στον απότομο βράχο όπου βρισκόταν το παιδάκι και ο σκύλος. Τότε το παιδάκι τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του Barry και εκείνος κουβαλώντας το στη ράχη του κατέβηκε τον απότομο βράχο. Ο Barry δεν ήταν εκπαιδευμένος να κάνει κάτι τέτοιο. Μετά από 12 χρόνια στις διασώσεις «αποσύρθηκε» κι έζησε την υπόλοιπη ζωή του με έναν μοναχό.
Hachiko, ο πιο πιστός φίλος
Το 1924 ένας καθηγητής από το Τόκυο, συγκατοικούσε με τον σκύλο του, Chuken Hachiko (ράτσας Akita), o οποίος τον συνόδευε κάθε πρωί στο μετρό και κάθε απόγευμα που επέστρεφε από τη δουλειά, ξαναπήγαινε στο μετρό για να τον συνοδέψει στο γυρισμό για το σπίτι. Μια μέρα, ο καθηγητής έπαθε καρδιακή προσβολή στο Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε και πέθανε. Από εκείνη τη μέρα λοιπόν και για τα επόμενα 10 χρόνια ο Hachiko, πήγαινε κάθε μέρα στο σταθμό του μετρό, την ώρα που γύρναγε συνήθως ο καθηγητής, και τον περίμενε.
Πολλοί περαστικοί που τον είχαν παρατηρήσει του πήγαιναν φαγητό και σνακ. Κάποια μέρα ένας παλιός μαθητής του καθηγητή έμαθε για τον Hachiko και δημοσίευσε πολλά άρθρα για εκείνον. Έτσι, η ιστορία του έγινε γνωστή και ένας αρχιτέκτονας έφτιαξε ένα άγαλμά του, το οποίο τοποθετήθηκε έξω από τη στάση του μετρό. Το 2009 κυκλοφόρησε η ομώνυμη ταινία “Hachi: A Dogs Tale” κάνοντας παγκοσμίως γνωστή την ιστορία του.
Chips, ο σκύλος του πολέμου
Ο Chips (ράτσας German Shepherd mix) κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου βρισκόταν στην πρώτη γραμμή λειτουργώντας ως φύλακας. Όμως έγινε γνωστός, όταν αυτός και ο χειριστής του δέχτηκαν πυρά από αντιπάλους σε μια παραλία στη Σικελία. Αμέσως, ο Chips, έφυγε από τα χέρια του χειριστή του και όρμησε στη βάση των αντιπάλων.
Λίγα λεπτά αργότερα οι αντίπαλοι στρατιώτες βγήκαν από τη βάση τους και παραδόθηκαν έχοντας τον Chips πίσω τους να τους συνοδεύει. Την ίδια νύχτα ειδοποίησε την ομάδα του για κάποιους Ιταλούς που πλησίαζαν, οι οποίοι εντέλει συνελήφθησαν. Βραβεύτηκε με ένα Ασημένιο Αστέρι το οποίο του αφαιρέθηκε όταν οι πολεμικοί σκύλοι ανακατατάχθηκαν και θεωρήθηκαν «εξοπλισμός». Το 1990 κυκλοφόρησε η ταινία “ Chips the War Dog” που περιγράφει την ιστορία και τα κατορθώματά του στο στρατό.
Owney, ο σκύλος-ταχυδρόμος
Όταν οι υπάλληλοι ενός ταχυδρομείου της Νέας Υόρκης βρήκαν τον Owney (terrier mix) να περιφέρεται αδέσποτος έξω από το γραφείο τους, αποφάσισαν να του προσφέρουν καταφύγιο και να τον αφήσουν να κοιμηθεί πάνω σε έναν σωρό από ταχυδρομικούς σάκους. Προφανώς ο Owney ενθουσιάστηκε με τους σάκους αυτούς και από τότε τους ακολουθούσε παντού. Ανέβαινε πάνω στο τρένο και μεταφερόταν μαζί τους κάνοντας ταξίδια σε ολόκληρη τη χώρα.
Έκανε κι ένα ταξίδι (το μεγαλύτερο) από την Ασία μέχρι την Ευρώπη. Οι υπάλληλοι των ταχυδρομικών σιδηροδρομικών γραμμών είχαν κάνει τον Owney ανεπίσημη μασκότ τους και θεωρούσαν ότι τους έφερνε τύχη αφού κανένα τρένο στο οποίο ήταν επιβάτης δεν είχε συγκρουστεί. Από κάθε μέρος που πήγαινε οι ταχυδρόμοι του έδιναν τις ταμπελίτσες τους. Η ζωή του τελείωσε άδικα όταν δάγκωσε έναν ταχυδρόμο που τον κακομεταχειρίστηκε και ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε νομίζοντας ότι έχει λύσσα. Το σώμα του Owney και τα μετάλλια που είχε από τα ταξίδια του διατηρούνται στο ταχυδρομικό μουσείο της Ουάσιγκτον.
